มิว: ก็อย่างตอนเด็กๆ อะ ความเหงาคือการไม่มีเพื่อนใช่มะ
แต่พอโตขึ้น ความเหงามันเหี้ยเป็นบ้า

โต้ง: แล้วมันเหี้ยใส่มิวยังไงอะ

มิว: ไม่รู้จะตอบยังไงดี แต่มัน เริ่มตอนประมาณซัมเมอร์ ตอนเรากำลังจะขึ้น ม.2
ป๊าพาอาม่าไปไหนก็ไม่รู้ ตั้งสามสี่วัน แล้วพอวันที่แกกลับมานะ…

มิว: "มันไม่ง่ายเลยนะ เพราะยิ่งผ่านไปนานนาน
เราก็ยิ่งคิดถึงอาม่า เราก็เลยตั้งคำถามขึ้นว่า
ถ้าเรารักใครมากๆ เราจะทนได้หรอ ถ้าวันนึงเนี่ย เราต้องเสียเค้าไป
แล้วไอการจากลาอะ มันก็เป็นส่วนนึงของชีวิต
โต้งก็รู้ดี มันจะเป็นไปได้หรอโต้ง
ที่เราจะรักใคร โดยไม่กลัวการสูญเสีย

แต่อีกใจนึงก็คิดว่า แล้วมันจะเป็นไปได้หรอ
ที่เราจะอยู่ได้ โดยไม่รักใครเลย
เนี่ยแหละคือความเหงา เราอยู่กับมันมา 5 ปี
ทำไมเราจะไม่รู้ว่ามันร้าวรานยังไง
แล้วชีวิตที่เหลือของเราล่ะ"

ความเหงามันเหี้ยเป็นบ้า….จริงเหรอ

ทำไมเราไม่รู้สึกเลยกว่า หรือว่าเราอยู่กับมันจนชิน จนแทบไม่รู้แล้วว่ามันเเตกต่างกับเรายังไง

หรือว่าเราไม่ได้สนใจมันเลย ……………………………………………………….

อย่างน้อยทุกวันนี้ แค่ได้มองคนนั้นคนนั้มันก็สุขแล้ว…….. (แต่ไอ่ที่มองๆ นั่น ผ่านมาแล้ว 8 ปีผ่านไป ทั้งคู่ -*-)

นั่นแหละ…แต่ชอบประโยคนี้จัง มันจะเป็นไปได้หรอ ที่เราจะอยู่ได้ โดยไม่รักใครเลย

สำหรับเราเป็นไปไม่ได้ชัวร์ๆ เพราะเราอยู่ได้ด้วยความรัก ขาดรักไม่ได้ 55+

อยู่ที่ว่ารูปแบบไหน…..เท่านั้นเอง