ความเหงามัน…เป็นบ้า
April 8, 2008
cheriepink
มิว: ก็อย่างตอนเด็กๆ อะ ความเหงาคือการไม่มีเพื่อนใช่มะ
แต่พอโตขึ้น ความเหงามันเหี้ยเป็นบ้า
โต้ง: แล้วมันเหี้ยใส่มิวยังไงอะ
มิว: ไม่รู้จะตอบยังไงดี แต่มัน เริ่มตอนประมาณซัมเมอร์ ตอนเรากำลังจะขึ้น ม.2
ป๊าพาอาม่าไปไหนก็ไม่รู้ ตั้งสามสี่วัน แล้วพอวันที่แกกลับมานะ…
มิว: "มันไม่ง่ายเลยนะ เพราะยิ่งผ่านไปนานนาน
เราก็ยิ่งคิดถึงอาม่า เราก็เลยตั้งคำถามขึ้นว่า
ถ้าเรารักใครมากๆ เราจะทนได้หรอ ถ้าวันนึงเนี่ย เราต้องเสียเค้าไป
แล้วไอการจากลาอะ มันก็เป็นส่วนนึงของชีวิต
โต้งก็รู้ดี มันจะเป็นไปได้หรอโต้ง
ที่เราจะรักใคร โดยไม่กลัวการสูญเสีย
แต่อีกใจนึงก็คิดว่า แล้วมันจะเป็นไปได้หรอ
ที่เราจะอยู่ได้ โดยไม่รักใครเลย
เนี่ยแหละคือความเหงา เราอยู่กับมันมา 5 ปี
ทำไมเราจะไม่รู้ว่ามันร้าวรานยังไง
แล้วชีวิตที่เหลือของเราล่ะ"
ความเหงามันเหี้ยเป็นบ้า….จริงเหรอ
ทำไมเราไม่รู้สึกเลยกว่า หรือว่าเราอยู่กับมันจนชิน จนแทบไม่รู้แล้วว่ามันเเตกต่างกับเรายังไง
หรือว่าเราไม่ได้สนใจมันเลย ……………………………………………………….
อย่างน้อยทุกวันนี้ แค่ได้มองคนนั้นคนนั้มันก็สุขแล้ว…….. (แต่ไอ่ที่มองๆ นั่น ผ่านมาแล้ว 8 ปีผ่านไป ทั้งคู่ -*-)
นั่นแหละ…แต่ชอบประโยคนี้จัง มันจะเป็นไปได้หรอ ที่เราจะอยู่ได้ โดยไม่รักใครเลย
สำหรับเราเป็นไปไม่ได้ชัวร์ๆ เพราะเราอยู่ได้ด้วยความรัก ขาดรักไม่ได้ 55+
อยู่ที่ว่ารูปแบบไหน…..เท่านั้นเอง
Entry Filed under: Uncategorized
Trackback this post | Subscribe to comments via RSS Feed

Leave a Reply